Σε τι κλάμα βαθύ να ξεσπάσω, που θλίψη τρανή
την ψυχή μου πλακώνει με πόνο μεγάλο κι ασήκωτο;
Ποιο μοιρολόγι να πιάσω
με θρήνους, με βόγγους, με δάκρυα;                                              195

Σειρήνες,3 φτερωτές κόρες της Γης, ελάτε
με φόρμιγγες, φλογέρες λωτοκάμωτες, με αυλούς
συντρόφισσες στον πόνο μου, ζυγιάζοντας συνταιριαστούς
θρήνους στα μαύρα μου δεινά.                                                       200
Στις συμφορές μου δάκρυα
να 'στελνε η Περσεφόνη,
λυπητερούς, μακρόσυρτους
σκοπούς να συνοδέψουνε
τα κλάματά μου κι από με                                                              205
να πάρει σαν αντίχαρη
στ' ανήλιαγα παλάτια της
πικρό πικρό τραγούδισμα
για τους βαριόμοιρους νεκρούς.

ΕΛΕΝΗ
ΕΥΡΙΠΙΔΗ